kaybetme korkusu

bi türlü kazanamadık ki kaybetme korkusu yaşayalım

hep kaybediyoruz be birader ne korkusu alıştık artık

manyaklık derecesinde sevenlerin muzdarip olduğu durum. bana normal geliyor. zira bende yaşıyorum. senin olduğunu biliyorsun da; her an gidecekmiş gibi geliyor. sorun, onun sana böyle hissettirmesi değil aslında. sorun bizzat sensin. çünkü birileri daha önceden öyle bir gitmiş ki senden, kimsenin kalıcı olamayacağından korkuyorsun.

içimde öyle bir his var şuan

şuan içinde bulunduğum durum.

zordur beyler geceleri hayaller kurarsiniz saatlerce sonra bi anda bogaziniz dugumlenir sanki gecenin karanligi coker bir anda ustunuze o karanlik oyle bir gelir ki kaybetme korkusudur o işte ne dağ gibi gencleri bitirmistir o korku zordur beyler kaybetme korkusu en ufak kavgada bi bastirirsa bu korku alttan almayi ogrenirsiniz yani biraz olgunluk katar da denebilir belki icimdekileri dokmeye calistim belki de sacmaladim seviyorum sizi

nekadar korkarsan kork, kaybetmen gerekiyorsa kaybedersin...

kaybetmem, insan bir hatayı bir kere yapar, istemiyorsam tabii. kaybetmeyi belki de engelleyen şeyin adıdır kaybetme korkusu. her kaybediş farklı bir paradigma yaratıyor ve her biri bir sonrakinde değiştiğinden hiçbiri doğru ve hepsi yanlış.

ben daha bulamadım...

dünyanın en boktan korkusudur, sonunda kaybedeceksen yine kaybediyorsun korkma dene. daha çok dene daha çok kaybet. "hep denedin, hep yenildin. olsun. gene dene, gene yenil. daha iyi yenil." (bkz: samuel beckett)

bazen kaybedicek bir şeyin olmasa bile kaybedersin.

hayatımda bi dönüm noktası oldu ve o saatten sonra ne sevgili, ne arkadaş kaybetme korkusu yaşadım. gram umursamadım şu hayatta ölümden daha fazla kaybedemezsiniz. eğer değerliniz ölürse olay bitmiştir, daha ötesi yoktur. ne bir koku, ne bir his. zamanla hayaliniz bile bulanıklaşır benim babam kalp hastasıdır. detaylı olarak anlatamasam da sıklıkla krizler geçirir bazen de sol tarafı komple felç olur. ilaç takviyeleriyle atlatabiliyor birgün eve geldim, "ben geldim" diye seslendim ama ses gelmeyince kimse yok sanıp kendi halimde takıldım. yaklaşık bir yarım sonra bir sebepten dolayı yatak odasına gittim ve babam yataktaydı. "aa sen evde miydin" dediğimde ses çıkarmadı, eliyle "otur" yapıp sessizce kaldı. meğersem ben eve geldiğim sırada kalbinden rahatsızlanıp sol tarafına felç gelmiş. ne bana seslenebilmiş ne de uzağındaki telefonuna uzanıp bana haber verebilmiş. zorlanarak yan konsoldaki haplarına uzanıp ilacını içip beklemiş. o sırada gittim zaten yanına. yılların vermiş olduğu tecrübeyle doktor istemedi, ilacın tesir etmesini bekledi. bana söylediği şu cümleyi unutamıyorum "yanlız başıma ölücem sandım" dedi. boğazım düğümlendi. yan odada olan babam rahatsızlandı ama benim ruhum duymadı. ölümü ensesinde hissetti yine. başında oturup bekledim sessizce. ağlamamak için sıktım kendimi. şu zamana kadar babamın geçirdiği krizlerin, rahatsızlıkların sayısı benim yaşımın kaç katıdır bilmiyorum, kendimi bildim bileli bu hastalıkla yaşamayı öğrendim ve normal bişeymiş gibi karşılıyorum artık. ama o dakikalarda ölüm ihtimalini varsayıp ölümü ensemde hissettim. onu kaybetme hissini. çok çaresiz hissediyorsun ölüm karşısında çünkü çaresi yok. o zaman anladım bu sevgili, arkadaş kaybetme korkusunun boş korku olduğunu. hani derler ya, yaşayabileceğin birşeyin en fazlasını yaşadığında diğerleri canını acıtmaz diye. ben o an kaybetme korkusunun en fazlasını yaşadım. sonsuza kadar kaybedicem sandım. o günden sonra sevgilimin, arkadaşımın gidip gitmemesi beni çok etkilemedi. istediği için gitti çünkü. ölüm onu götürmedi. kendi isteğiyle gitti ölüm var. ölüm kaybedebileceğinin en fazlasıdır. o yüzden kendinizi dertten kederden öldürmeyin ayrıldık, küstük diye

oturup düşünsen akla hayale gelmicek şeyler yaptırır insana. belli bir yerden sonra kendini paikopat hissetmene dahi sebeptir.

kaybedecek bir şey kalmadı

sevdiğin bir şeyin elinden gitmesine verilen korkunun türü, kaybetme korkusudur.

kaybedecek bişeyim yok ama daha fazlasını kaybetmekten korkuyorum

eninde sonunda kaybettirir.

genelde kaybetme sebebidir

insanı çok farklı ve tehlikeli ruh hallerine sokar. bu hissin derin psikozlarına kapılan insan dünyanın en tehlikeli insanlarından birine dönüşür. akla hayale sığmayacak deliliklere gebedir hayatı. kontrol edemeyip o delilikleri yapmaya devam ettiği sürecede hep korktuklarını kaybetmeye devam eder. kısır döngü.

kaybetme korkusuyla yapilan her sey bizim kaybetmemize yol açıyor. bu zaman da umursamayan kazaniyo sanırım.

yer bitirir adamı normalde düşünmeden yapacağı doğruları düşünmek zorunda bırakır. bazen düşünmekten bile yanlış yapabilirsiniz.

sadece aşk anlamında düşünmeyin hayatta neyi kaybetmek korkmaya başladıysanız bağlanmışsınız ve emin olun hayatınızın en boktan günleri geliyordur

şu dünyada fani olmayan, kaybedilmeyecek hiçbir şey yokken birşeyleri kaybetme korkusunu bu kadar yoğun yaşamak da hayatın ironisi sanırım

kaybetme korkusu yüzünden birisine onu sevdiğini söyleyemeyip onu kaybetmekten korktuğunu söylediğinde birbirinizi sevdiğinizi öğrendiğin, ardından onu kaybetmeyle sonuçlanan hikayelerle dolup taşacak başlık. (bkz: en yakın arkadaşa aşık olmak)

kesinlikle her insanda belli bir düzeyde bulunması gerektiğini düşünüyorum. ne kadar kaybedersek kaybedelim her zaman kaybedecek bir şeylerimiz olacak cünkü. ailemiz, arkadaşlarımız, sağlığımız, belki arabamız, evimiz, sevdiğimiz bir yazar veya şarkıcı, hayran olduğumuz eski öğretmenimiz, çocuklutan kalan bir oyuncak, bir fotoğraf... hepsini kaybetsek bile elimizde kalan en azından anılar, acılar olacak. ve insan doğası gereği kaybetmekten korkmadığı şeylerin kıymetini bilmez. böyle insanlardan da uzak durmak lazım.. korkuların en masumu bu olsa gerek.

bize bu korkuyu yaşatan, bu korku yüzünden gecelerce ağlatan ve çıldıracak dereceye getiren herkesin en kötüsünü yaşaması dileğiyle.

insana olmadık şeyleri kabul ettirir sonra kaybedince de kafanızı duvarlara vurdurur

bundan sonra bu korkudan yok bizde. azdan az çoktan çok gider.

çok sevdiğinde hissediyorsun bu korkuyu lakin bu korkunun fazlası sindirir insanı. "şunu desem beni bırakır mı?", "acaba ben çok mu sıktım onu da yazmıyor?" diye düşünüp durursun, yer bitirirsin kendini. bilindiği gibi, herşeyin fazlası zarar.

korksanız da kaybediyorsunuz. çıkmaz bişey

önce kazanmamız lazım ki sonra kaybedicez diye korkalım

bu başlığı okur okumaz aklına gelen insana acaba bir şey mi oldu diye düşünmektir, göğüs kısmının sıkışmasıdır, kafandan geçen milyonlarca senaryodur

en boktan durum. bu korku içinizde bir kıvılcım çaktığı an kaybettiniz demektir.

kaybetme korkusunu hissettiğiniz an aslında gerçekten kaybettiniz

en boktan his. hayır yani zaten kaybedeceğim açık bir şey.

ne zaman onu karşındakine hissettirirsen o zaman kaybettin, geçmiş olsun.

korkarsan illa kaybedersin. (bkz: sakınan göze çöp batar)

ucundan da olsa kendini gösterdiği an kişide nöbet geciriyormus etkisi yaratır. bir o yana bir bu yana çırpınıp kaybetmeyecegim diye çılgına dönüp karşı tarafı korkutup kaybettiğin zamandır.

kaybetmeyi kabullenememe kaybetmekten daha korkunç, o zaman hep yenik kalırsın

bir kuş yakaladığınızda ya fazla sıkıp öldürürsünüz ya da gevşek bırakıp kaçırırsınız. işte öyle bir korku..

kaybetmekten korkacak kadar sevdiyseniz geçmiş olsun

sadece aileme karşı böyle bi duygu içerisindeyim. diğer herkes korksam da korkmasam da bi şekilde çıkıyolar hayatımdan

canımdan can çekiyor. en büyük korkum. her an bununla yaşayacağım umarım kaybetmekten çok çok korktuğumla birlikte yaşarım yıllarımı

kaybetmiş adamın korkusu olmaz yeğen.

(bkz: seni kaybetmekten o kadar korktum ki, seni kaybettim) maalesef

kaybedecek hiç bir şeyim yoktu taki kazanana kadar

şu an yasadigim korku. kardeşim rahatsız büyük bişey değil ama atesleniuor ara ara. değer verdiği insanları hep kaybetmiş biri olaraktan yatamiyorum şu an. başörtümü bile çıkarmadım bişey olursa vakit kaybetmiyim diye.

çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. senin değillermiş gibi davranacaksın. hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.

kaybetmene neden olabilir. ben kaybettim.

ulan arada oluyor yatınca düşünüyorum şimdi babam ölse ne yaparım ben diye yada annem yada kardeşlerim, kafayı yedirten olaydır açıkçası